Na die tien onvergetelijke dagen, begon op maandagochtend iedereen aan een eigen plan. De één vloog naar Tasmania, een deel van de familie bleef in Melbourne, anderen huurden een camper. Ikzelf zou twee weken solo gaan reizen op Fiji. Waarom Fiji? Een nieuwe cultuur, nieuwe ontmoetingen, nieuwe natuur, kortom een nieuw avontuur. Eigenlijk alle ingrediënten om onze familireis in Australië goed af te sluiten en spontaan een ticket te boeken voor twee weken vol nieuwe mogelijkheden. 

Maar toen die maandagochtend een deel van de familie vertrok, kreeg ik een vette brok in mijn keel… Morgen zou ik alleen gaan reizen. Alleen?! Dat ging op deze manier echt niet lukken. Paniek, tranen, angst en twijfel. Maar ook de gedachte: 'Kom op, je bent toch een stoere meid? Stel je niet zo aan en ga ervoor!'.

Het was die gedachte die me letterlijk één avond op de been hield, alvorens de paniek in alle hevigheid terugkeerde op de dag van vertrek. Mede dankzij mijn achternichtje en -neefje moest ik me op weg naar het vliegveld groot houden. Vliegtuigen spotten en uitleggen dat ze helaas niet mee konden vliegen naar Fiji. Ik zou - ja echt - alleen gaan!      

Geen nieuwe avonturen, nieuwe ontmoetingen en nieuwe plekken. Alleen de paniek en ik, als een onafscheidelijk paar. Hoe dat voelt? Constant een hartslag van 180. Alsof je, tijdens een intensieve sportsessie, op het randje zit van opgeven. Ik kon het gevecht niet winnen. En zo keerde ik de volgende dag terug naar Melbourne. Een stempel in mijn paspoort erbij, een illusie armer. Ik had verloren en zou geen stoer verhalen kunnen vertellen.