Zó indrukwekkend is Sri Lanka - tips voor de mooiste plekken op het eiland

Levendigheid. Geuren. Kleuren. Vriendelijk lachende mensen. We zijn in Colombo: de hoofdstad van Sri Lanka. Hier zijn de grote bedrijven gevestigd. Hier zien we hoogbouw. Toch ziet het er op straat heel traditioneel uit. We nemen een tuktuk en gaan naar de Manning Market in Pettah. Geen toeristen te bekennen hier. En hoewel het een feestdag is, is het een drukte van belang.

Kleurig versierde vrachtwagens rijden af en aan. Ze brengen groenten en fruit. Een veelheid aan verse, tropische producten die we nog nooit gezien hebben, komen langs alle kanten voorbij gezoefd. Mannen sjouwen jutezakken van wel 30 kilo op hun rug.

Eén adres in de buurt trekt wel onze aandacht: de Elephant Poo shop. Ze maken er papier van olifantendrollen! Het plantaardig dieet van olifanten zorgt ervoor dat hun uitwerpselen vol vezels zitten. Om er papier van te maken, hoef je de uitwerpselen alleen maar te wassen, te zeven en te drogen. We kopen er kaarten om naar Nederland te sturen.

Olifanten zie je overal op Sri Lanka. In het wild, maar ook in parken. Er komen veel toeristen op af. Laat je vooraf goed informeren: er zijn commerciële attracties waarbij niet zachtzinnig met de dieren wordt omgesprongen. Gelukkig zijn er op Sri Lanka steeds meer mensen die snappen dat een ritje op een olifant not done is: de huid van een olifant is daar veel te kwetsbaar voor. Er zijn veel adressen waar je als toerist olifanten kunt zien die liefdevol worden opgevangen en verzorgd. Het geld dat je als toerist meebrengt daat dan daar naartoe. Het Elephant Transit Home (ETH) vlakbij Uta Walawe National Park is een mooi voorbeeld. 

Vanuit Kandy gaat onze reis naar het meer noordelijk gelegen Sigiriya. Onderweg zien we families in feestelijke, felgekleurde kleding. Ze wandelen achter praalwagens. Op weg naar de tempel voor een Tamil-offerceremonie. Even voorbij het drukke Sigiriya zijn we op plaats van bestemming: Pidurangale Rock. Volgens PJ kun je hier een veel mooiere wandeling maken dan de klassieke beklimming van de Sigiriya Rock. Het is hier in elk geval minder toeristisch.

De tocht leidt langs prachtige tempels, bossen en meditatieplaatsen. Op de top hebben we een prachtig zicht op… Sigiriya Rock. Op naar Dalhousie: de uitvalsbasis voor de stevige klim naar Adam’s Peak (Sri Pada). Onderweg zien we het landschap veranderen. En het weer: het wordt wat killer en vochtiger. In Dalhousie worden we welkom geheten met gezangen en gebeden. 

Al meer dan duizend jaar is Adam’s Peak een bedevaartsoort. Zo trekken christenen naar deze plek omdat Adam hier zijn eerste voet op aarde zette. Boeddhisten treden er in de voetsporen van Boeddha. Hindoes in die van god Shiva. En ook voor moslims is de berg is heilig. Wij sluiten ons aan bij de pelgrims en volgen ’s nachts de weg naar de top: een verlicht pad vol winkeltjes, tea shops en kraampjes met eten. Na meer dan 5.000 stappen bereiken we de top. Moe, bezweet. Bij de tempel wacht iedereen tot de zon opkomt. Wij ook. De nacht voelt ijzig koud. En dan verandert heel langzaam verandert het licht. Het wordt dag. En wat we dan zien… een uitzicht om nooit te vergeten.

De volgende ochtend staan we vroeg op. We trekken onze wandelschoenen aan. Die zullen we nodig hebben, want aan het einde van de dag zal er 22 kilometer bergop en -af op onze stappenteller staan. Iets voor 7 uur gaan we. Op naar Little Adam’s Peak. Perfecte timing, want de theepluksters melden zich in groep aan om aan hun werkdag te beginnen.

Wat verderop komt een jongen van een jaar of 9 op ons af. Of we een gids nodig hebben. We proberen hem vriendelijk af te schudden, zonder succes. Hij houdt vol. Wat we ook proberen, hij loopt met ons mee. Helemaal naar de top, best een klim. Onderweg worden we belaagd door andere kleine kinderen. Ze proberen sieraden aan toeristen te verkopen. Het voelt niet prettig om ze af te wimpelen, maar we doen het toch. En dan staan we op de top. Dit mag dan wel de kleine variant zijn van de grote Adam’s Peak, maar toch: wát een uitzicht. 

De volgende ochtend worden we om 5 uur wakker. We wandelen over het strand naar het centrum van Tangalle, zo’n tien kilometer verderop. Onderweg zien we hoe lokale vissers met de golven vechten. Het lukt ze maar nauwelijks om de boot in het water te krijgen. We helpen ze een handje. Wow, wat zijn die boten zwaar. De brede bodem van de boten maakt ze stabiel in het water. Maar je sleept ze niet even door het zand naar de zee.