Als je als kanoër érgens naartoe moet, is het naar Hedmark in Noorwegen

Een week van de wereld

In het afgelegen Østerdalen, op zo’n 300 kilometer ten noorden van Oslo, organiseert K-jak meerdaagse kanotochten. In de zomermaanden bevindt zich hier het basiskamp van de reisorganisatie. En dat is geen toeval. Als er een plek is waar je als kanoër heen móét, dan is het Hedmark. Een van de ruigste en stilste natuurgebieden van Europa.

Hier, midden in de nog ongerepte natuur, worden we voorbereid op ons avontuur: een kanotocht van een week. Zonder gids… Want de doorgewinterde avonturiers die we hier in het basiskamp ontmoetten, gaan straks helemaal hun eigen weg. De groepjes van twee tot zes man zijn onderweg volledig op zichzelf aangewezen. Maar ik heb vier zeer ervaren reisgenoten: Jos (oprichter van K-jak) Ektor (freelancefotograaf) en twee reisleiders.

Honger? Vang een vis

De eerste dag, als alle groepen nog bij elkaar in het basiskamp zijn, vertelt Jos wat ons te wachten staat. Jos: “We varen rondom de meren Isteren en Sølensjøen. Jullie bepalen zelf de route aan de hand van de kaart.” Terwijl hij dit zegt, wandelen er drie grote rendieren dwars door het kamp.

Sommige medereizigers schrikken van de imposante beesten, maar Jos verzekert ons dat ze geen vlieg kwaad doen en gaat rustig door. De dieren blijken verre van mensenschuw, ze blijven tot het einde van Jos’ uitleg rondhangen.

Jos vertelt over de ruige omgeving en alles wat je moet weten om veilig op reis te gaan. Waar de hoogtelijnen op de kaart staan en wat ze betekenen, bijvoorbeeld – voor velen geheel onbekende informatie. Ook legt hij uit dat rondom de meren veel, soms erg diepe moerassen te vinden zijn. Deze kun je vermijden door vooraf goed op de kaart te kijken en de gemarkeerde gebieden te ontwijken.

De volgende dag is het eindelijk zover: nadat we door de organisatie gedropt zijn met de kano’s en het benodigde materiaal, vertrekken we.

Omdat Ektor achterin zit, heeft hij de rol van stuurman. Ik zit voorin. Mijn taak is om goed uit te kijken naar eventuele gevaren in het water. Het eerste kwartier ben ik stil van verbazing. Wat een prachtige omgeving. En zo stil. De zon schijnt op mijn gezicht. Wow. Wat een gevoel van vrijheid.

Het lijkt wel of we zweven, zo stil glijden we door het water. Het is kraakhelder. En zo schoon dat je het gewoon kunt drinken. Nu snap ik wat reisleider Jos bedoelde met écht ongerepte natuur. De bossen zijn hier eeuwenoud. Zover we kunnen kijken zien we bomen met bergen op de achtergrond. Het enige wat je hier hoort is het geluid van klotsend water tegen de boot.

Hokje 46 

Na een snelle lunch aan wal stappen we weer in de kano. Het zonnetje van vanochtend is nergens meer te bekennen, maar dat mag de pret niet drukken. Na een uurtje varen en zo’n vijf kilometer verder, komen we aan bij een stuk moeras. Niet helemaal goed ontweken dus... 

Gelukkig hebben we tijdens de introductielessen een speciale techniek geleerd voor dit soort situaties: landtransport, wat betekent dat je met al je spullen een stuk land of moeras oversteekt om vervolgens verder te kanoën. Op het eerste gezicht lijkt het mee te vallen, maar zodra ik mijn voet erin zet, zak ik een halve meter de modder in, toch een stuk dieper dan het lijkt.  

We roepen en zwaaien, en wat een opluchting: het rode stipje zwaait terug. We made it!, denk ik als we eindelijk het strand op glijden. Ik voel een overweldigend gevoel van blijdschap en ontroering als ik de rest van de groep na de lange tocht begroet met een dikke knuffel. Wat een overwinning! We zetten snel onze tenten op en beginnen aan het avondmaal met vers gevangen vis op een knetterend kampvuur.

Topovernachting

De volgende ochtend hoor ik in de verte het hoefgetrappel van rendieren. Verder is er een ongekende stilte. Wat een fantastisch begin van de dag. Dit is even wat anders dan het altijd lawaaiige Amsterdam. We nemen nog snel een duik en pakken dan de tent in. Ik heb zin in vandaag!

Via het eilandje Fjerdingsholmen, waar we uitgebreid lunchen in het zonnetje, varen we naar de voet van de Nordre Bjørnberget. Hier meren we aan. Vol goede moed beginnen we aan de 940 meter hoge klim van deze ‘noordelijke Berenberg’. Na een paar honderd meter voel ik dat dit zwaarder gaat zijn dan verwacht. Ik kijk omhoog.   

Waar de wind ons brengt

Het startpunt van onze kanotrip is het Isterenmeer. Hoewel we van tevoren een route hebben uitgestippeld op de kaart, zullen we in de praktijk kijken waar de wind ons brengt, zegt Jos. De eerste slagen zijn wat onwennig, maar na een tijdje voel ik de flow, die Ektor – mijn kanopartner – al een tijdje te pakken heeft. Ektor maakt toffe foto’s van de K-jak-reizen en is inmiddels gespecialiseerd in het varen en fotograferen tegelijkertijd.

Die top. Zo hoog. Zo ver. En dan met die zware packpack. Het voelt als een onmogelijke uitdaging. Verstand op nul en gaan, zeg ik tegen mezelf. “Gewoon je voeten blijven optillen, dan kom je er vanzelf,” moedigt Jos me aan. Erg steil is de tocht omhoog niet, maar de ondergrond bestaat grotendeels uit glad, vochtig mos. Dat maakt het lastig.

Na dit schouwspel sprokkelen we hout voor een vuurtje om ons eten en onszelf op te warmen. We gaan vroeg naar bed en kruipen de volgende ochtend – nog in onze slaapzakken – naar buiten om de zonsopgang te zien.

Als de zon uiteindelijk boven de berg uitkomt, straalt er een warme gloed over ons heen. Het begin van alweer een dag die ik nooit zal vergeten.