Geen uitdaging te groot: avontuurlijke vrouwen op ontdekkingstocht in Noorwegen

Kortgeleden maakte je op Bever.nl kans op een reis naar Noorwegen, samen met vijf andere vrouwen, The North Face en La Karavana. Op 21 juli vertrokken de gelukkige winnaars naar Kristiansand, waar de 10-daagse ontdekkingstocht in de Scandinavische natuur begon. Grenzen werden verlegd, banden gesmeed. We nemen je mee op een onvergetelijke reis door het spectaculaire Noorwegen.

De gekleurde Base Camp Duffels vallen op in de menigte. Rode en blauwe tassen bewegen door de massa op het station van Eemshaven. Ze verzamelen zich op het uiteinde van het perron. Daar staat een blonde vrouw met een papiertje in haar handen. ‘Bever x The North Face x La Karavana’, lees ik. Het is het begin van een trip die voor altijd in ons geheugen gegrift zal staan.

We zijn met acht vrouwen. Allereerst de winnaars: moeder en dochter Nicole en Lana, de vriendinnen Floor en Willemijn en twee solo-avonturiers, Priscilla en Chiara. Collega-Buitenexpert Anne en ikzelf, Lisanne, maken de groep voor nu compleet. Gezamenlijk checken we in op de ferry, die ons van Eemshaven naar Kristiansand brengt, in het zuiden van Noorwegen.

Op het zonnedek proosten we uitgelaten op een avontuurlijke trip – hard genoeg om de tonen uit de dj-booth verderop te overstemmen. Wie langsloopt zal nooit verwachten dat deze groep vrouwen elkaar een uur eerder voor het eerst zag. Er wordt uitbundig gelachen en gepraat en telefoons worden tevoorschijn getoverd voor spontane kiekjes en Instagram Stories. Het is een voorbode van de band die tijdens deze trip gesmeed zal worden.

Even later wiegen we in de pub mee op de livemuziek, afkomstig van een man met een te grote cowboyhoed. We worden geholpen door de zes meter hoge golven onder ons. Het is een onstuimige nacht op zee, maar uiteindelijk gaat de wind liggen. Noorwegen onthaalt ons met open armen. De zon staat aan een stralend blauwe lucht als Eileen, een van de drie toppers van La Karavana, ons welkom heet.

Een trein brengt ons naar Stavanger, vanwaar we afreizen naar een campground in Forsand. Daar wacht ‘the outdoor hostel bus’ van La Karavana ons op. Het is een schilderachtig geheel – de felgekleurde bus, afgetekend tegen de bergen, bijgestaan door een stralend blauwe lucht. Voor de bus wacht de tweeling Saskia en Jolisa ons enthousiast op. De meiden zijn het creatieve brein achter de hostelbus La Karavana en tevens onze route-uitstippelaars, chauffeurs en privékoks deze trip.

We strijken neer in de kring van campingstoelen, een bordje met slagroomtaart in de hand. Her en der dwarrelen gekleurde ballonnen. Priscilla’s verjaardag wordt niet vergeten: de (ietwat valse) tonen van ‘happy birthday’ klinken onmiskenbaar over de camping. Het is een feestelijk geheel. Even later zitten we om het kampvuur, gewapend met lange, houten prikkers, een marshmallow stevig op het uiteinde gestoken. Het voelt een beetje als schoolkamp, zo met het kampvuur en de opgewonden stemming. Er staat ons veel moois te wachten en iedereen weet het.

De volgende ochtend blijkt het opgegeven weerbericht optimistisch. Als we naar Preikestolen (Nederlands: ‘Preekstoel’) lopen, is er geen zon te bekennen. Door mist en miezer leggen we de route af naar misschien wel de bekendste toeristische attractie van Noorwegen. We dragen The North Face Vectiv Fastpack-schoenen. Lichte en waterdichte stappers die ons razendsnel (en blarenvrij!) omhoog brengen. Na zo’n anderhalf uur wandelen, spotten we de bekende rots, verscholen in een wit gordijn van mist.

Ik moet mijn ogen samenknijpen om de wazige gestaltes in de verte te onderscheiden van de mist – ze hebben de armen wijd boven zich uitgestoken. Het lijkt geenszins op de plaatjes die je ziet op ansichtkaarten en Instagram. Maar dat mag de pret niet drukken. De groep poseert vrolijk op de rots, slechts herkenbaar aan het opgetogen gejuich dat de wind mijn kant op blaast. Op de terugweg klaart het op. De bijna spookachtige moerassen van de heenweg blijken simpele grasvelden. Met de mist trekt ook het mysterieuze filter op in de gevarieerde landschappen.

Een fanatiek spelletje Kubb doet ons op de camping hongerig aan tafel zitten. Opnieuw komen de marshmallows tevoorschijn bij wijze van dessert. Het kampvuur verwarmt onze gezichten en handen, terwijl we persoonlijke verhalen delen. Het is dag drie, maar het lijkt alsof we al weken op pad zijn samen. Het is een voorbode van de bijzondere band die deze week wordt gesmeed. Een groep vreemden die dankzij hun ontdekkingstocht in de natuur razendsnel verandert in een familie.

De volgende ochtend is het tijd om een beetje Nederland naar Noorwegen te brengen: op zondag stappen we met z’n allen op de fiets. Elektrisch, dat wel. Maar hé, van Hollands vlak is hier natuurlijk geen sprake. In korte broek (want: de zon schijnt en je moet pakken wat je pakken kan) volgen we de fraaie haarspelden die ons prachtige uitzichten bieden. Lupines kleuren het landschap roze en paars en vormen een kleurrijk geheel met kraakhelder, blauw water en de grote variatie aan groentinten van mos, bos en grassen.

De hoogste trapondersteuning wordt fanatiek vermeden door de sportieve groep. En dus verslinden we bij terugkomst hongerig de gigantische stapel pannenkoeken die ons opwacht. Met stroop en poedersuiker nog in de mondhoeken zakken we onderuit.

De after lunch dip maakt echter al snel plaats voor ontdekkingsdrang. We besluiten een extra hike te doen naar Bergefjellet in Forsand. In een treintje trotseren we de smalle, steile paden door bos en hoog gras, om de begroeiing vervolgens achter ons te laten. Over natte, gladde stenen klauteren we omhoog, naar het uitkijkpunt op zo’n 600 meter hoogte. Heel even genieten we van het uitzicht over de fjord, voordat wolken het zicht blokkeren. De regen tikt rustgevend op onze capuchons wanneer we teruglopen naar het startpunt.

De volgende dag zitten we al om 06.00 uur op de ferry naar Lysebotn. Twee uur en twee bakken koffie later staan we aan de start van onze volgende hike: Kjeragbolten. Volgens een lokale legende is de bekende rots, die 1084 meter boven zeespiegel tussen twee bergen is ingeklemd, een door de zon versteende trol. Volgens een van de meiden is de rots eerder een horrorverhaal dan een mythe: het bekende plaatje van mensen die op de zwevende rots staan, brengt haar hoogtevrees naar een nieuw level.

Zon en regen wisselen elkaar af terwijl we de rode T’s volgen, over drie bergen naar de befaamde rots. Betoverende uitzichten verdwijnen achter wolken, om vervolgens gehuld te worden in gouden licht. Het is een bijzonder schouwspel. Hoe hoger we komen, hoe harder de wind aan onze kleding trekt. De water- en winddichte jas die we bij Bever aanraden voor dergelijke trips, doet zijn werk gelukkig goed. Wanneer we de laatste afdaling achter de rug hebben, slaat de regen in ons gezicht – tot het punt waarop het pijn doet. De kettingen op de her en der uitdagende route vormen letterlijke houvast, terwijl we elkaar met persoonlijke verhalen en anekdotes figuurlijk overeind houden.

Na drie kwartier keiharde regen slaat de twijfel toch toe. “Het is nu wel heel nat en glad”, hoor ik iemand zeggen. “Misschien moeten we omdraaien?” We besluiten te stemmen – de ruggen in de wind, de handen in de lucht als teken voor doorgaan. Het merendeel van de handen gaat omhoog: opgeven is geen optie. Voorzichtig kijk ik langs de rand van mijn capuchon. Natte slierten haar plakken op de wangen van mijn buurvrouw, maar desondanks is een glimlach zichtbaar op haar gezicht. De positiviteit is niet te missen in deze groep vrouwen. We genieten van de onvoorspelbare natuur, ook als die zich van haar mindere kant laat zien.

Het geluid van kletterend water bereikt ons nog voor we de watervallen kunnen zien. Dwars door de opstuivende nevel overbruggen we de laatste obstakels naar Kjerag. De wind is gaan liggen en heeft de donkergrijze wolken meegenomen – ze maken plaats voor de zon, die verlegen haar gezicht laat zien. Het is de natuur op haar mooist. De euforie van het bereiken van de rots wordt versterkt door een regenboog die zich uitstrekt boven de fjord. Een ansichtkaart is niets vergeleken bij het schilderachtige natuurspektakel dat zich recht voor onze ogen afspeelt. 

Veel te snel is het tijd om weer om te draaien. Onze kleding is inmiddels opgedroogd. Dezelfde route brengt ons terug naar het startpunt, langs een tweede regenboog – misschien wel de felste die ik ooit heb gezien. Op de ferry terug is het opvallend rustig. De inspannende tocht maakt dat we moe zijn, maar het zijn de indrukken van die dag, de betoverende uitzichten, die ons stuk voor stuk stil krijgen.

Safety first. En dus doen Saskia en Jolisa een check op olie en bandenspanning voor we, later dan gepland, wegrijden van de camping. Die meiden zijn dus echt van alle markten thuis. Onderweg krijgt de unieke dubbeldekkerbus weer flink wat bekijks. Bij ieder stoplicht zien we chauffeurs en bijrijders verwoed foto’s maken, snel nog even het raampje opendraaiend voor een beter shot. Ze zijn niet de enige met tof uitzicht. Met een maximale snelheid van 68 km/u genieten we vanuit de bus optimaal van de veelzijdige landschappen die we doorkruisen. Ritjes als deze kunnen niet lang genoeg duren.

Maar eindeloos rondrijden is er niet bij, want in Egersund wacht ons het volgende avontuur: coasteering. Dit lijkt op het bekendere canyoning, maar speelt zich af aan de kust. Het is iets dat geen van ons ooit heeft gedaan. En dus houden we ons vast aan de wijze woorden van Pippi Langkous: “Ik het heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.” We wurmen ons in wetsuits, om daarna de rotsachtige kustlijn te trotseren.

Net als we op de boot stappen, komt Evelina Nilsson aan: een Zweedse freeride skiester en The North Face-atleet. Haar timing kon niet beter. Ondanks de wetsuits is het koud, vooral wanneer de eerste helft van de groep aan de overkant van het water wacht, terwijl de tweede groep met de kleine speedboot wordt opgepikt. De emergency tent die de gids over ons heen gooit, houdt de wind tegen, maar biedt weinig warmte. Evelina to the rescue. Ze leert ons een aantal ademhalingsoefeningen die ons helpen om warm te blijven. Een ervan is een soort versnelde shoulder press, waarbij je met gebalde vuisten je armen snel op en neer beweegt. Bij de opwaartse beweging adem je in, bij het intrekken van je armen adem je uit.

De oefening wordt dankbaar gebruikt in de rustmomenten, tussen het rotsklimmen, klifspringen, zwemmen (en soms aanspoelen) door. “Ik was nooit van die klif gesprongen als jullie me niet hadden aangemoedigd”, deelt Hannah even later als we in een knus, Noors restaurant genieten van een shared dinner. Iedereen sprong van de laatste klif – zelfs hoogtevrees was niet opgewassen tegen de peptalks die door de wind bijna werden geschreeuwd. We slepen elkaar erdoorheen.

Vanaf Egersund is het de volgende dag zo’n drie uur rijden naar kustplaatsje Lista. Rond de middag komen we aan op de campground, direct aan het strand. We lunchen met uitzicht op de duinen, slechts een aantal passen verwijderd van het zoute water. Met onze slippers in de hand wandelen wij even later over het losse strandzand en door de duinen. De zon doet het water schitteren, terwijl de wind het zand onder onze voeten doet opwaaien.

Na een half uur spotten we een container op het strand. Twee Noorse mannen wachten ons op, waarna ze ons naar op het strand geplaatste surfboards begeleiden. Stap voor stap leggen ze ons uit hoe we stabiel op de plank kunnen staan en hoe we het windsurfzeil moeten bedienen. Al snel staan we, gehuld in wetsuit, in de branding. Het is vallen en opstaan, maar steeds een beetje beter en sneller glijden we door de golven.

De wind maakt de zonovergoten avond fris en dus gaat het kampvuur naast de hostelbus al snel aan. Flesjes Bever Buitenbier klinken tegen elkaar, terwijl aan de andere kant van de vuurschaal de laatste druppels rode wijn uit een Bag in Box geknepen worden. We zingen ietwat vals mee met John Denver en Acda & De Munnik en bespreken, onder begeleiding van gitaargetokkel, de dagen die we met elkaar hebben beleefd. Hoe we lachen tot het letterlijk pijn doet, maar elkaar ook een troostende schouder bieden wanneer bijzondere momenten in de natuur ruimte bieden voor pijn en verdriet. De Noorse natuur brengt ons samen op een manier die niemand had kunnen voorspellen.

Ergens die nacht gaat de wind liggen. De planning voor vandaag biedt ruimte om op eigen wijze te genieten van de zonovergoten ochtend. Ik start de dag in een houten leunstoel in de duinen – een boek op mijn schoot, mijn blik gericht op de horizon. Om mij heen spot ik al snel anderen uit de groep. Een aantal van hen lopen samen over het strand, terwijl een deel zich afzondert voor een moment van rust en bezinning voor we samen een nieuw avontuur aangaan.

Het is een klein uur rijden naar Tregde, waar zeven felrode kajaks ons opwachten. We peddelen, alleen en in tweetallen, rond eilandjes, voorbij dramatische rotsen en langs talloze, authentieke rode huisjes. Het zoute water laat vlekken achter op onze huid, terwijl de zon ons gezicht bruint en de stroming van het water ons tegenwerkt. Na drie uur peddelen, klimmen we weer op de steiger en stappen we voldaan in de bus naar Kristiansand, onze laatste stop.

Op onze laatste ochtend in Noorwegen staat er nog één laatste activiteit op de agenda: yoga. Naast professioneel skiër is Evelina namelijk ook yoga-instructrice. Bij gebrek aan yogamatten (en als echte, creatieve Bevers) pakken we een aantal slaapmatten uit de berging van de bus en wandelen we naar een rustige plek aan het water. We rollen de matten uit en vouwen onze benen onder ons lichaam. Onder begeleiding van diepe meditatiemuziek, afkomstig uit een kleine, draadloze speaker, helpt Evelina ons tot rust komen via verschillende oefeningen en ademhalingstechnieken. Het kippenhok, zoals we onze groep al dagen gekscherend noemen, hult zich in ultieme stilte.

Het is een mooi voorbeeld van de veelzijdigheid van deze groep. En een groot contrast met de rest van de dag. Luidruchtiger dan ooit en vol energie vieren we onze laatste avond samen op de ferry. We proosten op de reis, de majestueuze Noorse natuur en op elkaar.

Veel te snel komt de Nederlandse kust in zicht en is het tijd om écht gedag te zeggen. Dit was een avontuur dat geen van ons ooit vergeet. En dus is het geen gedag. Het is tot ziens. Deze trip heeft een nieuwe community van avontuurlijke vrouwen gevormd, een groep die elkaar aanmoedigt om groot te dromen. Met Never Stop brengt The North Face een ode aan alle vrouwen die een stapje verder durven zetten, die nieuwe paden bewandelen en grenzen verleggen. Het is een leus die ieder van ons leeft. Samen zijn we niet te stoppen. Een nieuw avontuur wacht op ons.