Buitenexpert Sanne deelt haar wandelervaring

Als kind was Sanne al veel in de bergen te vinden. Zomer na zomer maakte ze samen met haar ouders en broer lange wandelingen. “Ik weet niet beter dan dat ik altijd buiten was,” vertelt ze. Op 7-jarige leeftijd werd er zelfs al een trektocht door de Himalaya gemaakt. Deze indrukwekkende tocht was de eerste stap naar de avontuurlijke wandeltochten die volgden.

Waar de meeste kinderen van zeven jaar nog niet verder komen dan het bos in de buurt, wandelde Sanne al met haar ouders en broer door de Himalaya. Sanne: “Mijn moeder is vroeger in Nepal geweest en dat vond ze zo fantastisch dat ze samen met mij, mijn vader en broer hier nog eens naartoe wilde. Die wandelvakantie heeft veel indruk gemaakt. Alles voelt grootser als je klein bent. Zo weet ik nog de spanning die ik voelde toen we langs een richel liepen.” Wat deze reis extra avontuurlijk maakte voor de jonge Sanne was de temperatuur. In de bergen van Nepal was deze rond het vriespunt. “Op de oude foto’s zie ik mijzelf helemaal ingepakt in laagjes,” lacht ze. 

De 7-jarige Sanne op het ‘smalle' bergpad dat in haar herinnering de enorm steile afgrond was

De trektocht door de Himalaya was een van de hoogtepunten uit Sanne haar jeugd. Haar liefde voor wandelen was geboren. Ook de vakanties dichter bij huis stonden in het teken van wandelen. Italië, Slovenië en Oostenrijk: de meeste Europese landen met bergen werden door het gezin bezocht. Sanne blikt terug: “Op een gegeven moment wilden mijn broer en ik niet meer alleen met onze ouders op wandelvakantie. Daarom gingen we toen naar basiskampen van de NKBV. Dat zijn onder andere campings voor gezinnen die van bergsporten houden. Hierdoor ontmoetten we leeftijdsgenootjes en bleef de bergsport leuk voor ons én onze ouders. Sommige mensen die ik daar leerde kennen spreek ik nog steeds.”

Twaalf jaar na haar Himalaya-avontuur ging Sanne terug naar Nepal. “Na de middelbare school ben ik daar drie maanden gaan wandelen. Eerst liep ik mee met georganiseerde tochten en bij elke stap die ik zette (en dat waren er nogal wat), kreeg ik meer vertrouwen in zelfstandig wandelen door de bergen. Ik vond het zelfs zo leuk dat ik terug in Nederland een alpiene cursus ben gaan volgen,” vertelt ze. Wat Sanne zo aanspreekt aan de trektochten in de Himalaya is de grootsheid: “Na een klim van 6000 meter word je nog steeds omringt door enorm hoge bergtoppen. Je voelt je zo nietig.”

In de toekomst hoopt Sanne nog eens naar Nepal te gaan om the Great Himalaya Trail te lopen. Deze trail is zo’n 1700 kilometer lang en kun je in etappes of in één keer lopen. “Daar moet je dan zo’n zes maanden voor uitrekken. Maandenlang loop je dag in dag uit over deze prachtige trail. Zowel met gidsen als alleen,” vertelt ze dromerig.  

De 19-jarige Sanne terug in Nepal

Sanne vindt het heerlijk om alleen of samen met vrienden haar hoofd leeg te maken tijdens een wandeling door de Schoorlse Duinen. Zo probeert ze wekelijks te lopen door de Nederlandse natuur. De grote uitdaging zit ‘m echter in de buitenlandse trektochten. “Ik wil uit mijn comfortzone gaan. Tochten maken waar je je net niet helemaal comfortabel bij voelt, maar het dan toch doen. Daar geniet ik van,” vertelt ze. Zowel op mentaal als fysiek vlak zoekt Sanne de uitdaging en is het soms flink afzien. Bijvoorbeeld die ene keer dat ze het spannend vond om in een verlaten gebied haar tentje op te zetten. Of toen er maar geen einde leek te komen aan een steil pad omhoog en het weer omsloeg. Sanne: “Dan voer ik een mentale strijd en dat is voor mij afzien dat erbij hoort. Ik zie ergens als een berg tegenop, maar beland dan in een soort meditatieve staat. Het enige dat mij dan in de weg staat zijn mijn gedachtes, want mijn lichaam kan nog wel even door. Juist die momenten van afzien zijn de dingen die je onthoudt. Dat maakt zo’n trektocht een avontuur.”

Als voorbeeld vertelt Sanne over een trektocht in de omgeving van Chamonix die ze afgelopen zomer maakte. “Op de plek waar ik wilde overnachten, ontdekte ik dat er geen water in de buurt was. Toen moest ik een uur teruglopen om water te halen, om vervolgens weer een uur naar mijn tent te lopen. De volgende ochtend ging ik weer op pad en al lopende kwam ik erachter dat mijn waterzak had gelekt. Mijn volgende stop waar weer water zou zijn duurde zeker nog drie uur. Berg op, berg af. Hoewel ik erge dorst had, voelde ik aan mijn lichaam dat ik het ging redden met veel minder water. Eenmaal bij het eindpunt was ik zó blij met water. Ja, dat was echt afzien.”

Tijdens haar wandeltochten is Sanne zich altijd bewust van het leave no trace principe. Zo heeft ze altijd een afvalzak bij zich. “Wat veel mensen niet weten is dat het lang duurt voordat wc-papier wordt afgebroken. Dus ja, ook wc-papier gaat mee in de afvalzak. Wanneer ik na een nachtje kamperen op het punt sta mijn pad te vervolgen en achteromkijk, dan is het net alsof er niemand is geweest. ” 

De wandelavonturen die Sanne in haar eentje meemaakt ervaart ze als heel bijzonder. Ze vervolgt: “Ik heb wel eens dagen achter elkaar alleen gelopen, zonder dat je anderen tegenkomt. Je bent dan zo aangewezen op jezelf en moet volledig vertrouwen op je eigen kunnen. Gelukkig mocht ik in een deel van de Franse Pyreneeën vaak mijn tentje opzetten in de ‘achtertuin’ van een trekkershut. Zo sliep ik wel lekker in mijn eigen tent, maar voelde ik mij niet helemaal alleen.”