Recap: dit was de eerste editie van de Bever Dutch Mountain Trail

Bij Bever houden we van een uitdaging. En we weten dat jij dat ook doet. Daarom organiseerden we de Bever Dutch Mountain Trail: onze eigen versie van de zwaarste wandeling van Nederland. Het waren drie pittige dagen, maar ongetwijfeld ook het mooiste wandelavontuur van het jaar.

Op station Heerlen zijn ze goed te spotten. Een stoet aan rugzakken trekt naar het busstation om vanaf daar naar Landgoed Overste Hof in Landgraaf te trekken. “Laat me raden: de BDMT”, grapt de buschauffeur als de zoveelste wandelaar instapt. “De rest zit al.” Verderop in de bus worden de eerste wandelervaringen uitgewisseld. Want jong of oud, samen of alleen, één ding bindt al deze deelnemers: de liefde voor wandelen.

Camping Overste Hof in Landgraaf vormt een indrukwekkend schouwspel. Meer dan honderd tentjes staan klaar op het drassige grasveld, hier en daar al gemarkeerd door in de grond gestoken wandelstokken of een felgekleurde Neck Tube van Rab. Een groepje Buitenexperts ontvangt de deelnemers enthousiast en als alle spullen in de tenten liggen, opent Bever-CEO Albert officieel de BDMT.

Na een uitgebreid pastabuffet, livemuziek verzorgd door Cataplana (de band van winkelmanager Steffi uit Bever Maastricht) en een aantal borreltjes tegen de zenuwen, is het tijd om de tent op te zoeken. De hele nacht klinkt het getik van regendruppels op het tentdoek. Net op tijd stopt de regen, om over te gaan in miezer.

Rond half zes klinkt het eerste geritsel in de tenten. Als de deelnemers hun MSR-brander, gasblikje, aansteker, beker, spork, ontbijt, lunch en snacks hebben opgehaald, verlaten ze – in groepjes of alleen – het eerste kamp. Voor wie graag rustig opstart, is er tijd voor een warming-up in de vorm van oefeningen of een Dirty Chai Latte van MSR-expeditiechef Kieran.

Die koffie past trouwens goed bij de route. Want die is ook flink dirty. Gehuld in regenkleding en met veelal felgekleurde regenhoezen om de tassen, banen de wandelaars zich een weg door de modder. Wie wandelt met wandelstokken is daar vanmorgen extra blij om. Wie dat niet doet, klampt zich hier en daar dankbaar vast aan de bomen langs het pad.

De eerste klim is met z’n 225 meter door weelderig bos meteen een pittige. Sommige wandelaars vragen zich hardop af waaraan ze beginnen. Nog meer van hen denken het. Maar het begin is er: de eerste top is bedwongen. En wanneer de wandelaars na zo’n 18 kilometer bij het eerste rustpunt komen, worden ze beloond met koud water, snacks en bovenal een heerlijk zonnetje.

De route vervolgt door Kerkrade, velden en bossen en voert ons over de grens naar de top van de beboste Schneeberg. Vanaf daar lopen we door naar de Vaalserberg, de hoogste berg van Nederland. Grappig genoeg is dit niet één van de Seven Summits, omdat de bedenker van de DMT deze top te makkelijk te bereiken vond. Het drielandenpunt is overigens wel een prachtige pauzeplek. De nodige zakken friet en softijsjes worden weggewerkt voordat er verdergelopen wordt.

Vanaf hier is het nog zo’n tien kilometer naar camping De Paradijsvogels in Vijlen. Door bos, uitgestrekte weides en glibberige modderpaden banen de wandelaars zich een weg naar de camping. Met bijna onherkenbare schoenen en hier en daar sporen van een uitglijder, zit iedereen later die avond aan het diner. Op het menu: pasta bolognese, veggie couscous, cashew nasi of een van de andere maaltjes van Adventure Food of Firepot.

‘Na het eten naar bed’ is vanavond meer regel dan uitzondering. Als de uitdaging te meten is aan het aantal decibellen dat uit de tentjes komt, is ‘ie oneindig groot. 😉 Gelukkig staan oordoppen bij de meeste mensen op de paklijst en kan iedereen opladen voor dag 2: de etappe met de meeste toppen. 

Al vroeg worden de tentjes opengeritst voor de tweede etappe van de BDMT. Het uitzicht is adembenemend. De zon staat laag aan de hemel en schijnt een dieporanje licht op de talloze tentjes op het veld. Ochtendmist hangt boven de velden in de verte. Het belooft een mooie dag te worden.

Vandaag trotseren we maar liefst drie summits: de Eyserberg, Gulperberg en Hakkenberg. Het is dan ook druk bij de ontbijttent. Overal waar je kijkt wordt water gekookt op de MSR-brandertjes – een stevig ontbijt is vandaag een must. Na een korte warming-up door Buitenexpert Robin vertrekken de wandelaars op hun eigen tempo het kampeerterrein.

Het pad loopt al vrij snel steil omhoog door het bos. Een aantal losse stenen rollen weg als we stap voor stap de hoogtemeters bedwingen. Al snel worden de paden smaller en wandelen de deelnemers achter elkaar aan door het dichte bos. Her en der weet een zonnestraal tot diep in het bos door te dringen. Desondanks is het nog niet gedaan met de modder. Op sommige stukken zetten we onze voeten voorzichtig neer om niet uit te glijden. En als we het bos uitkomen, worden we verrast door een prachtig uitzicht. Wanneer we de weide betreden, zien we in de verte Vijlen liggen, met het kenmerkende torentje – een van de meest hooggelegen kerken van Nederland. Net zo kenmerkend op de route is het Mariabeeld op de Gulperberg, vanwaar je een waanzinnig uitzicht hebt over de groene omgeving. Het lijkt in de stralende middagzon meer op een Toscaans landschap dan Nederland.

Etappe 2 gaat langs akkers, door weiden, over bospaden en voorbij pittoreske huisjes met pastelkleurige kozijnen. Bij de waterpunten staan Buitenexperts klaar met koud water, snacks én blarenpleisters. Want de voeten krijgen het vandaag zwaar. De nodige tape en blarenpleisters worden geplakt om de deelnemers de kilometers door te helpen.

Na uren lopen – en voor de meesten een stop voor een ijsje zo’n 5 kilometer eerder, komt een grote muur in zicht. Het is de kloostermuur waarnaar onze camping van vanavond is vernoemd. Luid geroezemoes komt ons tegemoet wanneer we de campground betreden. Aan lange tafels wordt al heerlijk gekookt en gegeten, de ontelbare tentjes erachter klaar voor de laatste nacht.

Het is een drukte van jewelste op de hoek van het hoofdgebouw. Je zou denken dat er gratis spullen uitgedeeld worden, maar nee, het is de blarenpost. De BDMT-artsen zijn druk in de weer met tape en pleisters om de afgepeigerde voeten van de wandelaars te behandelen. Inmiddels zijn er al een aantal deelnemers uitgevallen, de rest gaat – hetzij op voeten vol blaren – door naar de finish.

Er heerst een opgewonden spanning in het kampement deze ochtend. De eerste tentjes worden al om 05.30 uur opengeritst om een mistig veld te onthullen. Opnieuw is het druk bij de blarenpost – de laatste wandelaars maken zich klaar voor de strijd. Vandaag staat er 36 kilometer op het programma, over de Kattenroth en D’n Observant, langs de ENCI-groeve naar het centrum van Maastricht.

We doorkruisen heuvelachtige weidevelden, die niet zouden misstaan in de Teletubbies (of voor de liefhebber: The Hobbit). In de verte zien we andere wandelaars, verscholen achter een gordijn van mist. Waar we gisteren prima in korte broek en een T-shirt konden lopen, trekken we nu onze jassen verder dicht. Het is fris. De kleine draaipoortjes vormen een extra uitdaging op de route: menig wandelaar blijft met zijn rugtas vastzitten. Vanaf het bankje, waar we neerstrijken voor een kop koffie, genieten we van het uitzicht op de worstelende wandelaars. Leedvermaak is ook vermaak – en biedt welkome afleiding van de vermoeide voeten.

Vanaf de Kattenroth heb je normaliter prachtig uitzicht over de Voerstreek. Vandaag niet. De brug die we horen te zien, is in mist gehuld. Zonder de zon en vergezichten onderweg, lijkt de tocht pittiger. De vele hoogtemeters, smalle paden, modderpoelen en blaren eisen hun tol. Maar we ruiken de finish. En dus gaan we door. Het pontje in Eijsden brengt ons naar de overkant van de Maas, naar het laatste waterpunt en het pad naar de allerlaatste top: D’n Observant.

Het helpt dat je het samen doet. Wandelpartners wisselen elke dag, soms zelfs elke paar uur. Iedereen kijkt naar elkaar om. Deelnemers en wandelexperts van Bever wandelen samen en praten over hun ervaringen en de avonturen op hun bucketlist. Soms neemt het gesprek een onverwachte wending en ontstaan diepe conversaties. Het samen wandelen schept een band. 

Dat het gezelschap bij Bever Maastricht steeds groter wordt om deelnemers binnen te halen, is dan ook geen verrassing. Al ver voor de zijstraat waarin de winkel zich bevindt, klinkt het gejuich. Het maakt de laatste stappen lichter – euforisch.

Om 13.30 uur komt de eerste deelnemer de finish over, de hekkensluiters rond 19.30 uur. De een volledig uitgeput, de ander met een laatste sprintje en de vuisten triomfantelijk in de lucht. De tijd of manier waarop maakt niet uit; elke wandelaar wordt met open armen ontvangen door Buitenexperts, al gefinishte deelnemers en familieleden. De BDMT is geen wedstrijd. Het is een tocht waarin iedereen zijn eigen uitdaging aangaat. En dus krijgt iedere finisher de speciale BDMT Finisher Badge.

De Bever Dutch Mountain Trail is dé wandeluitdaging van het jaar. Het feit dat niet iedereen de finish heeft gehaald, bewijst dat. Maar het is ook een uitdaging die de moeite waard is. De tientallen tenten bij ondergaande zon, diepe gesprekken, fysieke uitdaging en nieuwe vriendschappen maken het tot een event waar je bij wilt zijn.

Ben jij er klaar voor? Meld je aan voor de nieuwsbrief door Buitenvriend te worden en mis niets van de Bever Dutch Mountain Trail 2024.