Dit jaar viert de Classic zijn twintigste verjaardag. Toen het Zweedse Fjällräven (spreek uit als ‘Fjèllè-rááven’) ons uitnodigde om dit jubileum met hen te vieren op de trail, hoefden we daar geen seconde over na te denken. Ja, dat wilden we! En zo geschiedde.

Onze groep telt vijftien koppen, een mix van Buitenexperts en Fjällräven-begeleiders, sommigen ervaren wandelaars, anderen ietwat zenuwachtige beginnelingen. Om ons heen krioelen hikers als mieren met bladeren; tredzeker, ondanks de tassen die soms bijna groter zijn dan zijzelf. Wanneer we naar de start lopen, een enkeling nog in strijd met zijn wandelstokken, verschijnt een felgekleurde regenboog aan de hemel. Een succeswens van Moeder Natuur zelf. Het avontuur begint.

Waar Moeder Natuur ons bij de start goedgezind is, heeft ze bij het eerste checkpoint een minder hoge pet van ons op. Dikke druppels vallen op ons hoofd en veranderen razendsnel in een gigantische plensbui. Zo’n bui die het net nog prachtige landschap als een goocheltruc laat verdwijnen en het zand onder je voeten in luttele minuten transformeert tot modderstromen. Regen en zonneschijn vechten voortdurend om aandacht en meer dan eens verkiezen we ietwat zweterig wandelen in een regenpak boven het constante stoppen voor een kledingwissel.

Niet willen stoppen is een eigen keuze, geen kwestie van tijdgebrek. De Fjällräven Classic is namelijk geen race. De start, finish en checkpoints zijn meerdere dagen geopend, waardoor je de afstand in maximaal zeven dagen kunt afleggen. Wij delen de route op in vijf etappes. We lopen van Nikkaluokta via Kebnekaise naar Singi; van Singi naar Salka; van Salka over de Tjäktjapas naar Alesjaure; van Alesjaure naar Abiskojaure en vanaf daar naar het eindpunt, Abisko Turiststation. Onderweg dragen we al onze spullen op onze rug en beslissen we zelf waar we pauzeren, eten en kamperen. Het is de puurste vorm van vrijheid.

Elke wandeldag heeft zijn eigen charme, een eigen landschap dat we stap voor stap ontdekken. De talloze dwergberken waartussen we direct na de start lopen, maken al snel ruimte voor een weids uitzicht. Pas vier dagen later zien we weer een boom.

Waar de ondergrond drassig is, lopen we over een eindeloos spoor van vlonders; hier en daar losliggend, schots en scheef of volledig doorgerot. Spectaculaire, schommelende bruggen en gladde stenen helpen ons rivieren oversteken, wel tientallen per dag. Het water onder onze voeten soms machtig en woest en soms lieflijk kabbelend, maar altijd zo helder dat je er zorgeloos uit kunt drinken.

Het veranderlijke weer is zowel een vloek als een zegen. Laten we eerlijk zijn: drie dagen klamme sokken en slapen met schoenzolen in je slaapzak (de enige manier om ze te drogen), klinkt minder idyllisch dan we de tocht tot dusver omschrijven. Pas op de laatste dag durven we zonder regenhoes onze kampeerspot te verlaten.

Tegelijkertijd zorgt diezelfde regen ervoor dat we grotendeels kunnen lopen zonder muggennet én worden we met enige regelmaat getrakteerd op regenbogen. Die zijn veelal kortstondig en vaag, maar wanneer we de pas over zijn en door de eeuwenoude vallei met zijn stenen schoonheid stiefelen, zien we een regenboog zoals je die kent uit kinderboeken. Een felgekleurde boog als een brug tussen de fjälls, lage bergen, die deels zijn gehuld in een witte waas van regen en deels lijken te dansen in zonlicht.

De Zweedse natuur trakteert ons meer dan eens op zo’n prachtig schouwspel van licht en regen. Sprookjesachtig op zijn minst. Maar de realiteit is dat we er niet altijd veel van meekrijgen; gedurende vijf dagen kijken we vooral naar onze voeten. Zelfs zonder modderstromen en hoogwater is opkijken tijdens het lopen gevaarlijk. Kijk om je heen en de stenen op het pad halen je gegarandeerd onderuit.

We waren voor die stenen gewaarschuwd, maar niemand had zich het Zweedse landschap zo ingebeeld. Er zijn kleine stenen op de talloze grindpaden, losse keien op steile zandpaden die ons over bergen voeren, gladde, met alg beklede rotsblokken in de jokken die we doorkruisen en gigantische steenvelden die soms meer weghebben van een maanlandschap dan de Zweedse wildernis. Het landschap is keihard. En toch lieflijk. Daarvoor zorgen het zachte, groene mos, de woekerende kraaihei met legio blauwe bessen en de rendieren die vrolijk over fjälls dartelen.

In Scandinavië geldt het Allemansrätten, wat betekent dat je overal vrij mag kamperen, mits je geen schade toebrengt aan de natuur of afval achterlaat (Leave no Trace). Dat geldt ook op onze route, met uitzondering van de laatste nacht in Abisko National Park. Onze tent zetten we daarom de eerste nachten op de meest idyllische plekken op, weg van de kampementen van anderen. Onze hoofdlampen hebben we thuisgelaten; het wordt in deze tijd van het jaar nauwelijks donker.

Wanneer je slaapt aan de voet van een berg, met het ritmische getik van regen op het tentdoek, of je ogen sluit bij het kletterende geluid van een waterval, is een tent een sterrenhotel. Collega Katrien, die vooraf ietwat huiverig was voor gebroken nachten, is na één nacht in haar knusse, donzen slaapzak beter uitgerust dan ze in tijden is geweest: “Ik heb zelden zo lekker geslapen.”

Hoewel het in het grootse landschap meer dan eens voelt alsof we alleen op de wereld zijn, vertellen de felgekleurde stipjes in de verte een ander verhaal. Het zijn regenhoezen van medewandelaars van de Fjällräven Classic of de Kungsleden, die we structureel begroeten met een Zweedse ‘hej’ en een brede glimlach. Zelfs in een hevige regenbui, met vermoeide voeten en een fikse blaar op je kleine teen, kun je hier niet anders dan je gelukzalig voelen, volledig geïmponeerd door de pracht van de omgeving. En zo niet, dan slepen we elkaar erdoorheen. Want samen sta je sterk.

Onze groep is opgedeeld in kleine clubjes met een eigen tempo, maar bij checkpoints en afgesproken pauzeplekken wachten we op elkaar. Dan volgt een vrolijk onthaal met een “Gaat het goed?” en “Wil je een snoepje?”

Wanneer we op dag drie bij Checkpoint Alesjaure uitkijken over het turquoise water, besluiten we gezamenlijk te wachten op de laatste wandelaar van de groep. De jassen zijn uit, de zon verwarmt ons gezicht en het winkeltje van de hut biedt bier, chocola en knakworsten die heerlijk smaken op ons meegebrachte polarbröd – zacht, Zweeds platbrood. Wachten duurt lang, maar in dit geval kan het niet lang genoeg duren.

“Daar is ze!” klinkt van achter een verrekijker. Onder luid applaus trotseert Buitenexpert Annet van Bever Alkmaar even later de laatste meters naar de top. Ze strijdt, maar verlegt met elke stap haar grenzen. Niets anders dan respect is af te lezen van ieders gezicht. Juist dit groepsgevoel, deze solidariteit naar onze wandelmaatjes, maakt de tocht bijzonder. We moedigen elkaar aan, helpen elkaar zelfs in stromende regen bij het opzetten van tenten en staan liefdevol het laatste beetje warm water af als iemand tekortkomt in zijn zakje Real Turmat. Het is verbinding in de beste vorm, onze eigen versie van trail magic.

Wanneer we tegenliggers treffen in schone kleren, op sneakers en met een odeur dat heel wat bloemiger is dan het onze, weten we dat we dicht bij de beschaving komen. Het gevoel dat volgt, kan ik niet direct plaatsen. Later besef ik dat het, naast extase, een vleugje teleurstelling is.

De Fjällräven Classic brengt ons terug naar een simpeler bestaan. Naar natuur die zo sereen is dat het voelt als een vorm van hypnose. De puurste vorm van buitenleven – zelfvoorzienend, zonder telefoonverbinding, stromend water of riolering. Waar een onderdompeling in een ijskoud meer het hoogtepunt is van je dag, je trekkingpack een verlengde wordt van jezelf en je volledig gefocust bent op elkaar en je omgeving.

Ik ga het missen, dat gevoel van vrijheid. Maar als we de laatste stappen op de trail zetten en we onder luid gejuich van omstanders de finishlijn overschrijden, overheerst de euforie. Ondanks momenten van afzien, hebben we het gered. Samen.

Tack, Zweden. Tack, Fjällräven Classic. Het was een tocht om nooit te vergeten